Bijna fijne kerst en gelukkig nieuwjaar!

Inmiddels zijn er weer een aantal weken voorbij en er zijn weer veel dingen gebeurd. De vorige keer had ik het over de trouwerij waar vooraf een engagement feest voor gevierd zou worden, echter is hij afgewezen door de familie dus het feestje en de trouwerij zitten er niet in. Althans, niet met de vrouw die hij gekozen had. Dat wordt op zoek naar een andere vrouw.
Hier in Amman zijn de dingen ook allemaal wel door gegaan. Nu twee sollicitaties gehad en dat was ook een belevenis. Via een soort van marktplaats kun je op vacatures reageren. De eerste die ik tegen kwam was bij een kliniek, hier werd gezocht naar een verpleegkundige en ik werd meteen gebeld. Langs komen voor een gesprek mocht dezelfde middag en anders de volgende dag als ik dat wilde. De volgende dag leek me een goede optie. Ik nam de taxi en was zo eigenwijs om alleen te gaan. Eenmaal daar was het onduidelijk via welke ingang ik moest en de deur leek op slot te zitten. Ik belde degene op die ik eerder gesproken had en hij bleek op huisbezoek te zijn. Ik mocht wel even wachten. Geen probleem, ik had de tijd. Wat wel gek was, was dat de kliniek een spoedeisende hulp had, die 24u per dag beschikbaar was, maar de deur zat op slot. Eenmaal binnen mocht ik mee naar een kamertje afgelegen. Dit was best wel bijzonder want naast zijn bankstel, stond zijn bed ook in die kamer. We konden amper met elkaar communiceren want hij verstond en sprak geen Engels en ik versta en spreek geen Arabisch of Russisch. Via google translate spraken we met elkaar en hij was vooral geïnteresseerd in Russische vrouwen. Ik verzon dat ik een spoedafspraak bij de ambassade had, en dat de taxi stond te wachten. Hij vertelde dat ik binnen mocht wachten maar dat hoefde niet. De taxi had ik intussen via mn telefoon besteld en daar was ik blij mee. Gauw wegwezen en volgende keer de buurjongen of iemand anders maar even meenemen.
Het volgende gesprek kwam later in de week bij een organisatie die nog maar net bestond. Ze waren op zoek naar verpleegkundigen die Engels spraken om daarmee in de hogere klasse terecht te komen. Het was vooral de bedoeling om aan een soort van thuiszorg te doen en ik zou per handeling worden betaald. 70% voor mij, 30% voor de baas. Dit leek al vrij mooi om waar te zijn en bij navragen bleek dat ze sinds opening nog helemaal geen cliënten hadden gehad. Ik mocht tot er cliënten zouden komen, wel op kantoor komen om Arabisch te leren. Dat zou beter zijn dan een school en zij konden tegelijkertijd Engels leren. Hier had ik geen behoefte aan dus ook dit is op niets uitgelopen. Het volgende waar ik tegenaan liep, was het feit dat er geen working permit verstrekt gaat worden voor verpleegkundigen zo lang er COVID is. De verpleegkundigen uit Jordanië kunnen zelf niet aan de bak omdat er onvoldoende werk is, dus het zou gek zijn dat ik als buitenstaander wel aan de bak zou kunnen.
In het weekend dat volgde, ben ik opnieuw richting Petra en de woestijn gegaan. Lekker thuiskomen. Wat grappig is, is dat er qua COVID ook speciale regels gelden. In alle auto’s als taxi en bussen hangt er een gordijntje van plastic tussen de bestuurder en de passagiers. Dit zit vaak met punaises vast in het plafond of is met een soort tape vastgemaakt. Daarnaast is er een groot gat in het plastic geknipt zodat degene die gebruik maakt van de taxi/bus, wel kan betalen. Mijn inziens is de hele functie van het gordijn al lang verdwenen als het op deze manier wordt gebruikt, maar het oog wil ook wat. Daarnaast zijn de regels nu ingevoerd dat iedereen die geen mondkapje draagt, een boete van 20JOD krijgt. Als je hem niet op hebt dan zeg je gewoon dat je aan het drinken was en dan is het al goed.
Ik zou in het weekend ook met een van de vrienden op paarden weg door little petra en een ander gebied, echter bij aankomst bleken de paarden die hij had verkocht te zijn. Handel moet tenslotte altijd doorgaan. Er zouden wel nieuwe dieren komen en anders maar niet weg. Helemaal prima. We brachten een paar nachten in de woestijn door en dit blijft ook altijd een feestje. In de ochtend waren we richting een waterplas gegaan en al snel kwamen een honderdtal geiten met hun baasje en hond voorbij. Wat een mooi gezicht. Allemaal stopten ze bij de waterplas om even te drinken en al gauw gingen ze verder. Geluksmoment van de dag. Daarnaast is met name op vrijdag echt iedereen uit Jordanie in de woestijn te vinden. De lockdown geldt nog altijd iedere vrijdag en in de woestijn is geen politie dus waar kun je je tijd beter doorbrengen dan daar? Gezellig met zijn allen rond het kampvuur, samen hout verzamelen hiervoor en lekker eten maken. Wat een gezelligheid. De hele dag door worden er kopjes thee gedronken, voornamelijk door de mannen veel met auto's gespeeld en ik denk door iedereen wordt er genoten van deze dag. Of dagen. De meeste mensen maken er een lang weekend van. Kindjes zitten lekker achterin de pick-up en genieten ook.
Wat ook leuk is om in de woestijn te doen, is leren schrijven in het zand. Het is makkelijk uitwisbaar, leuk voor de tijdverdrijf en bovendien erg leerzaam.
Over leren gesproken, morgen gaat de cursus eindelijk beginnen! Het zou een groepscursus worden van maximaal 3 personen per klas alleen is er momenteel geen animo dus wordt het alsnog een privé cursus. Helemaal goed, vooral veel zin in! Het is vijf dagen per week dus qua dagbesteding komt het helemaal goed.
Twee weken geleden ben ik met Feras naar Wadi Musa geweest voor het aanvragen van mijn rijbewijs. Hiervoor moesten papieren worden ingevuld en moest ik met iemand in de auto een stukje rijden. De aanvraag kon dan in gang worden gezet. Ik mocht na 14 dagen terug komen voor mijn theorie examen, wat afgelopen weekend was. De papieren lagen klaar en daarmee mocht ik naar Ma’an. Hier aangekomen dacht ik dat ik mijn theorie-examen zou hebben, alleen kreeg ik te horen dat ik opnieuw 14 dagen moet wachten want ook deze papieren moeten eerst worden goedgekeurd. Oke, is goed. Komen we na de kerst wel weer terug en heb ik extra tijd om me voor te bereiden. Ik zou gistermiddag, na dit bezoek de bus terug nemen richting Amman, echter bleek er geen bus meer te gaan. Dan nog een nachtje in Little Petra doorbrengen. Dat is ook geen straf. De mannen stonden gezellig bij het kampvuur liedjes te zingen en te dansen en ik kon er alleen maar naar kijken en van genieten. Intussen, nu ik toch tijd had, was ik nog bij de dierenarts langs geweest. Hij had namelijk ook wel werk voor me. Het zou wel illegaal zijn maar dat was geen probleem. Hij kwam tenslotte ook uit Egypte en was hier ook illegaal aan het werk. Hij was op zoek naar iemand die hem kan ondersteunen en ik was zacht uitgedrukt, nogal enthousiast. Er lag net een ezel op de intensive care aan het zuurstof in verband met een longontsteking. Dat is toch net wat, om hier onderdeel van te mogen zijn? Het lijkt me fantastisch om daar eerst een week door te brengen om te zien of het echt zo leuk is als het lijkt. Is dat het geval, dan mocht ik wel met hem gaan samenwerken. Wie weet! Eerst morgen beginnen met Arabisch en dan zien we volgende week wel hoe en wat verder. Mocht het weer eventjes duren voordat ik een nieuw verslagje online heb, dan wens ik jullie alvast fijne feestdagen een een prachtig 2021. Volg je dromen!