Het begint vorm te krijgen.

En toen was het al 2021. In de afgelopen drie weken zijn er weer verschillende dingen gebeurd wat wel de moeite waard is om even te vertellen. Nadat ik een de vorige keer uit Petra was gekomen, hoorde ik dat de buurjongen ging verhuizen naar Turkije. En deze verhuizing bracht nogal wat teweeg want het was niet alleen een hele familie, mijn buren, die vertrokken, maar ook alle sociale aangelegenheden die daaraan vast zitten en de praktische zaken daarbij niet te vergeten. Zo deed ik bijvoorbeeld meestal een keer per week de was daar, omdat de wasmachine die ik bij de huur van het appartement kan gebruiken, het gewoon niet doet en daarnaast stamt uit de prehistorie. Naast de wasmachine, mocht ik ook gebruik maken van de WiFi en dat was voor school wel handig. En bovendien het sociale plaatje, even naar de hond Max (een Husky), of op vrijdag tijdens de lockdown gezellig spelletjes gaan doen daar. De woning staat nu in de verkoop dus even afwachten wat voor nieuwe buren er zullen komen. Intussen hier op pad geweest voor een wasmachine en dat was ook een belevenis. Je kunt ze in allerlei soorten en maten krijgen, gebruikt, nieuw. Er wordt gezegd dat sommige wasmachines nieuw zijn en dan zie je bij het openen van de deur allemaal olie in de rubberen ring liggen. Wat wel grappig was, was dat een van de mannen die de wasmachines verkocht, vertelde hoe mensen fraudeerden met de wasmachines. Goedkope wasmachines worden opgekocht, een sticker van een duurder merk wordt eroverheen geplakt, en zo wordt hij voor de volle prijs verkocht. Het typische was, was dat hij precies kon vertellen hoe dit allemaal in zijn werk ging maar zijn machines waren wel origineel. Heel gek. Ergens anders vond ik een ‘echte' nieuwe wasmachine en die kon dezelfde middag nog thuis worden bezorgd. Het was ook wel fijn om niet meer afhankelijk te hoeven zijn van anderen om je was te kunnen doen, goede aankoop dus.
Goed, naast deze perikelen is er meer gebeurd de afgelopen tijd. Toen ik samen met iemand van hier even naar het oude gedeelte van de stad was geweest om een kopje koffie te drinken, kwamen we voorbij een language center en aangezien de school waarmee ik in eerste instantie in zee zou gaan, na een maand nog steeds geen groen licht had gegeven, was het wel de moeite waard om hier even binnen te lopen. Ik zou de volgende dag wel al kunnen beginnen. De cursus zou een cursus in het Modern Standaard Arabisch zijn. Elk level bestaat uit twee cursussen. Elk van 40 uur. Mocht ik het MSA onder de knie hebben, dan zou ik nog een overstap kunnen maken naar Ammiya, het dialect van Jordanië, Syrië en Palestina. In principe kan de cursus met maximaal drie studenten tegelijk worden gedaan maar aangezien ik op dit moment de enige ben die wil starten, krijg ik een privé cursus. Het alfabet had ik de afgelopen tijd al geoefend dus we konden gelijk van start. Het lesboek kon ik in eerste instantie op de laptop openen maar later kreeg ik deze via school. Inmiddels heb ik mijn eerste tussentijdse examen gehad en het gaat goed. De docent is erg tevreden en zelf merk ik ook dat ik stappen vooruit aan het maken ben. Het examen bestond uit luisteren, lezen, dictee, zinnen schrijven, woordenkennis en grammatica. Het is echt verbazingwekkend hoe snel het gaat. Ik ben nog geen vier weken bezig en dit lukt allemaal al. De docente is ook echt fantastisch. In eerste instantie is de cursus vijf dagen per week maar het talencentrum heeft gevraagd of ik akkoord wil gaan met drie dagen per week omdat er een andere studente komt. Nu zijn mijn lesdagen zondag, dinsdag en donderdag en dat is fijn. De school kan namelijk een residency permit als student voor me regelen zolang ik op school zit. En aangezien de cursus nu langer duurt doordat ik minder dagen per week les heb, heb ik langer de vergunning. Alleen maar fijn. Afgelopen woensdag had ik met de docent afgesproken om elkaar in het echt te zien, ergens koffie te gaan drinken, samen studeren en ergens wat eten. Het was echt zó leuk. Zo bijzonder dat je deze vriendschappelijke band met je docente kunt hebben. Ze is 29 jaar, heeft Engelse taal en literatuur gestudeerd en geeft nu al een aantal jaar les als docente. We hebben vooral ook kunnen kletsen over de verschillen in Jordanië tussen bijvoorbeeld noord en zuid, hoe anders de mensen zijn. Over de verschillende gebruiken in de Arabische wereld, over families en van alles en nog wat.
Inmiddels zijn de feestdagen ook gepasseerd en dat was gek. Het voelde helemaal niet als kerst en ik denk dat het door verschillende dingen kwam. Allereerst wordt kerst hier niet gevierd, men is er niet zo mee bezig als wij dat in Nederland zijn. Normaal gesproken wordt het kerstmenu thuis al een tijdje van tevoren besproken, wordt gekeken wie wanneer waar is met kerst en is het vooral gezellig. Hier zijn wel verschillende kerstbomen opgetuigd, maar het gevoel is er niet echt. Zelf heb ik met kerst op beide dagen even met het thuisfront gebeld en zoals ik begreep was het in Nederland ook niet de kerst als normaal door alle maatregelen.
Op tweede kerstdag ging ik met de bus naar de woestijn toe. Maar omdat het zaterdag was, was er nogal wat vertraging. Om 7.15u verliet ik het huis en ik was om 14.30u in de middag in de woestijn aangekomen. De vertraging zat hem in het wachten op de bus. We maken er in Nederland wel eens grapjes over, zoals papa bijvoorbeeld zegt: Wachten moet je op de bus, nou dat is hier ook echt zo. In totaal moest ik 3uur wachten voordat de bus ging, en we zaten er maar met zijn drieën in. In de woestijn was een geit geslacht dus die hebben we daar op. In de avond naar een ander groepje mensen toe, die waren kaartspelletjes aan het doen dus daar gezellig bij aangesloten. De volgende ochtend ben ik vroeg met Feras naar Ma’an gegaan want de 14 dagen wachten waren voorbij en ik mocht voor mijn theorie-examen. We hadden nog iemand uit het dorp meegenomen voor de gezelligheid. Voor het examen moest ik nog even een COVID-test af laten nemen, waarom? Geen idee. Het examen was best stressvol, zo lang geleden dat ik die theorie doorgenomen heb en daarnaast komt de theorie totaal niet overeen met de rijstijl hier, dus dat maakt het ingewikkeld en bovendien was het examen in het Engels, dat was ook even schakelen. Maar, gehaald! Vervolgens werd ik getrakteerd op kanfeh, een gerecht van hier om het te vieren. De mannen moeten nog dingen voor de auto kopen dus we zijn de hele dag weg geweest. Over een maand mag ik terug om af te rijden en dan kan er hopelijk eindelijk een auto komen. De volgende dag mocht ik mee met de dierenarts om te kijken of ik daar ook zou kunnen werken. De dierenarts waarmee ik mee liep, was net twee weken daar begonnen en dat kon je ook merken aan het personeel. Ze namen een loopje met hem. De dierenarts zelf vertelde dat deze kliniek ook niet de kliniek was die hij voor ogen had, je kunt het amper een kliniek noemen. Momenteel verblijven veel ezels en muilezels in de kliniek omdat de eigenaren geen geld hebben om voedsel te kopen omdat er geen toeristen zijn. Geen toeristen is geen inkomen en geen inkomen is amper genoeg geld om zelf je hoofd boven water te kunnen houden, laat staan voor je dieren. De nieuwe regel is, is dat iedereen die geen inkomen heeft, eenmaal per twee weken een zak voer mag komen halen. Hier wordt wel misbruik van gemaakt maar iedereen staat met de rug tegen de muur. Qua gezondheid van de dieren valt ook het een en ander te vinden. Waar in Afrika bijvoorbeeld veel gebruik werd gemaakt van traditional healers, wordt dat hier ook gedaan voor de dieren. Er waren verschillende ezels met flinke brandwonden. Men gelooft namelijk dat wanneer een ezel koliek of tetanus heeft, het beter is om de buik met vuur te verbranden want dan is die pijn heftiger dan de pijn van de kwaal zelf. Zo werkt het natuurlijk niet, dus daarom worden al die beestjes opgenomen. Na twee dagen met de nieuwe dierenarts op pad te zijn geweest, ben ik nog een dag met de andere arts mee geweest. Het verschil was duidelijk merkbaar. Uiteindelijk heb ik het er met hem over gehad of het mogelijk is om bijvoorbeeld de ene week met hem samen te werken en de andere week gewoon in Amman te zijn voor school, maar dit was niet mogelijk. Samenwerken zit er dus niet in, en al helemaal niet als de school straks weer op locatie zal zijn want dan is Petra te ver om even naar toe te gaan. Maar het was een leuke ervaring en ik heb veel verschillende dingen mogen zien.
Het is heel gek, maar door hier te zijn ben ik ook niet meer zo op de hoogte van bijvoorbeeld COVID, het is hier wel, maar echt minimaal. Per dag zijn er maximaal 1000 nieuwe besmettingen en de lockdown op vrijdag wordt waarschijnlijk aan het einde van de maand afgeschaft dus dan mag iedereen weer dagelijks op pad. De avondklok is er nog wel. Dit was met oud en nieuw bijvoorbeeld ook gek, want door de avondklok mocht er na 22.00u in de avond niemand meer op straat zijn, ook niet om oud en nieuw te vieren. Volgend jaar maar weer kijken. De avondklok is inmiddels verruimd en gaat pas om middernacht in. De verruiming is ook gelijk te merken want mensen kunnen nu meer bij elkaar over de vloer komen, ook na het werken bijvoorbeeld. Zo hebben we hier gisteravond spelletjes gedaan wat ook erg gezellig was. Het is zo leuk om er steeds meer tussen te komen en dat alles een beetje vorm begint te krijgen.
Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat, dat jullie fijne feestdagen hebben gehad en dat verder alles een beetje zijn gangetje gaat.