Pieken en dalen

Goedemorgen deze vrijdagochtend! Hier is het weekend al begonnen want zo gaat dat hier. Vanaf vorige week ga ik ook weer naar school toe en daar ben ik echt heel erg blij mee. Dat is dan ook meteen het geen waar ik de afgelopen tijd wel tegenaan liep. Waar ik in Nederland zo gewend ben om een ‘druk' leven te hebben met hele dagen werken, ’s avonds nog sporten, even afspreken of even naar Dokkum toe, is dat hier eigenlijk allemaal een soort van weggevallen. Dit is natuurlijk ook heel vanzelfsprekend want je moet je leven als het ware opnieuw opbouwen maar dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. De eerste maanden is het vooral ontdekken, vol indrukken thuis komen en alles leuk en interessant vinden. Nu merk je dat het na bijna 9 maanden toch aan het veranderen is. Soms zijn er dagen waarbij je het idee hebt dat alles vlekkeloos verloopt en dat je denkt; goh, ik ben aardig ingeburgerd hier en daarna komen er soms dagen dat je tegen allerlei dingen aanloopt. Om hier een voorbeeld van te geven, vorige week wilde ik bijvoorbeeld gaan pinnen. Hier zijn verschillende bankautomaten vanuit de auto te bereiken, echter was het apparaat op de route naar huis stuk. Geen probleem, dan gaan we gewoon naar een andere automaat. Het probleem was niet zozeer dat ik naar een andere automaat moest, want ik rijd graag auto en vind het niet erg om een beetje langer in de auto te zitten, maar het probleem was dat ik mijn legging nog aan had en daarmee kun je niet in alle wijken over straat want dat is ongepast en daarmee loop je teveel met je lichaam te koop. Ook als ik thuis ben kan ik niet even het afval weggooien want dan zijn er altijd buren die je zien of die hier wat van vinden. Dat je overal rekening mee moet houden komt vooral omdat je dingen zo anders gewend bent. Soms vallen de verschillen zo erg op, en soms merk je hier al niets meer van omdat het hier normaal is geworden. En aangezien je in een andere cultuur te gast bent is het ook goed om je hiervan bewust te zijn en je soms aan te passen. Mezelf kennende, kan ik eerst altijd flink tegen dit soort dingen aanschoppen en ga ik in protest maar al snel realiseer ik me dat ik vooral mezelf hiermee heb. Na uitleg van Subhi of anderen begrijp ik dan wel weer waarom ik bepaalde dingen beter wel of niet kan doen en dat is fijn.
Om even terug te komen op de lessen waarmee ik weer begonnen ben, kan ik vertellen dat het ook wel weer even schakelen was. De fijne docente die ik eerder had, werkt niet meer op school en daardoor heb ik nu een docent. Het is echt even wennen, omdat hij geen Engels toestaat in zijn les. Dit is dan tegelijkertijd ook zo fijn. Ook hier schopte ik in het begin tegenaan, maar hetgeen waar ik het meeste progressie in kan maken is het spreken van de taal. Lezen, luisteren en schrijven gaat dan ook redelijk gemakkelijk, spreken blijft lastig. De eerste drie cursussen die ik heb gedaan, waren in het Moderne Standaard Arabisch. De reden waarom ik nu over ben gegaan op het dialect is om ook meer deel te kunnen nemen in de gesprekken. Het MSA wordt door bijna niemand gesproken maar wel begrepen. De docent geeft ook aan dat vooral het ijs op mijn tong gebroken moet worden, want aan de woordenschat zal het niet liggen. Het is vooral het durven spreken. Doordat ik nu in de les nog alleen maar Arabisch mag communiceren merk ik dat het al beter aan het worden is. Ik durf nu gemakkelijker vragen te stellen in het Arabisch en aangezien iedereen om me heen het dialect spreekt, ga ik dingen nu ook herkennen en kan ik nog meer volgen. Al met al is dit echt een perfecte keuze geweest en dat voelt goed. Wat ook wel grappig is, is dat ik met de familie van Subhi gauw over ga in het Engels, want dat is gemakkelijker, maar ben ik bijvoorbeeld in een winkel dan spreek ik wel Arabisch. Dan moet je en dan lukt het ook wel. De docent moest hier ook wel om lachen, hij vertelde dat ik juist gebruik zou moeten maken van de familie want zij kunnen me verbeteren en me helpen in het leerproces. Hij gaf ook aan dat ik zo bevoorrecht ben omdat ik én een docent heb waar ik les van krijg, én veel mensen om me heen heb die de taal spreken. Er zijn zoveel studenten die graag willen praten om de taal te leren maar niemand kennen. Nadat hij dit zei, realiseer ik me dit ook des te meer en dat was ook het zetje wat ik nodig had. Straks spreek ik de taal vloeiend en dat zou toch echt wel een wens zijn die uitkomt en ik ben me ook een partijtje trots op mezelf.
Tijdens de les hebben we het over van alles. We hebben elke les een onderwerp waar we het over hebben. Zo hebben we gesproken over verjaardagen, huwelijken en de dood. Wat me vooral heel erg verbaast, maar tegelijkertijd ook weer niet, is dat het geloof overal in verweven is. Ik probeer het te begrijpen maar doe dat op hetzelfde moment ook totaal niet omdat het voor mij voelt alsof het niet klopt, omdat ik het niet zo gewend ben. Als we het bijvoorbeeld over de dood hebben, moet een vrouw als zij alleen achter blijft, 4 maanden en 10 dagen in huis blijven na de dood van haar partner. Is ze nog jong en zou ze eventueel willen hertrouwen, dan kan dit ook pas na de 4 maanden en 10 dagen. Eerder wordt het niet toegestaan want ze zou eventueel zwanger kunnen zijn van haar overleden partner. Mijn reactie hierop was; waarom doet ze dan geen zwangerschapstest als ze graag eerder zou willen hertrouwen? Daar hoeven we geen discussie over te hebben want het is zoals het is. De man kan daarentegen na twee dagen al hertrouwen als hij dat wil. Voor hem gelden dus compleet andere regels dan voor de vrouw. Hij hoeft niet 4 maanden en 10 dagen binnen te blijven.
Daarnaast geldt voor scheidingen dat de vrouw met kinderen kan hertrouwen, maar dan moeten de kinderen naar haar ex of haar ouders gaan. Het is ongepast om de kinderen mee te nemen naar het volgende huwelijk. Bij een scheiding gaan de kinderen standaard naar de vrouw toe. De man heeft hier niets over te zeggen. Mocht het zo zijn dat een gescheiden man en een gescheiden vrouw elkaar ontmoeten en beide hebben ze kinderen, dan mogen ze ook samen verder gaan, met kinderen. Dit levert dan geen problemen op.
Verder is het eigenlijk vrij rustig. Aankomende week is het volgende suikerfeest. Deze week wordt er optioneel gevast. Wat ook wel grappig is, is dat de hele stad ruikt naar schaap. Tijdens dit suikerfeest is het namelijk van belang om een schaap te slachten als offer. Overal langs de weg vindt je afgezetten stukken land met daarin lammeren en schapen welke gekocht kunnen worden om vervolgens te slachten met het suikerfeest. De prijzen liegen er niet om. Mijn docent vertelde dat je een schaap à 25 kilo (alleen het gewicht van het vlees), kunt kopen voor een kleine 200 euro. Dit is dan voor een gezin. Wat daarnaast vaak gedaan wordt, is een deel van je vlees brengen naar mensen die het minder hebben dan jij zelf. Je koopt vlees voor je familie en doneert als het ware aan de speciale huizen waar de dak- en thuislozen wonen om ervoor te zorgen dat zij ook deel kunnen nemen. Het is gek om je te realiseren dat je als dak- en thuisloze dus waarschijnlijk maar een keer per jaar vlees zal eten. Ik denk dat het dan ook een heel ander gevoel, andere betekenis en andere smaak zal geven in vergelijking met de mensen voor wie het vanzelfsprekend is dat zij vlees eten. Bijzonder om hier ook even bij stil te staan.
Oh en om het op de valreep nog even over COVID te hebben, ik ben inmiddels volledig gevaccineerd. Het aantal gevallen loopt hier wel weer op. Het is de bedoeling dat in september de scholen weer open gaan en er weer face-to-face les zal zijn echter heeft men daar een hard hoofd in nu het suikerfeest eraan komt en weer veel tijd met elkaar door zal worden gebracht. We zullen zien hoe het allemaal gaat lopen. De avondklok geldt alleen nog voor de niet-gevaccineerden. Verder mag iedereen weer dag en nacht op pad en de restaurants zijn ook tot een uur of vier in de nacht open. In de hungry-street is het zó druk, het maakt niet uit of het dag of nacht is. Eten kan altijd ;).