Woestijn en meer

De eerste hele maand in Jordanië is al voorbij, ik kan er niet over uit hoe snel die tijd is gegaan. De vier dagen lockdown vielen best mee. Het alfabet heb ik inmiddels vaak kunnen oefenen en ik kan de meeste letters nu schrijven. Wat ik probeer te doen, is mensen die bij me in de buurt zijn, woorden te laten zeggen zodat ik ze op kan schrijven. Het is lastig maar we moeten ergens beginnen. De meeste cursussen willen dat je in ieder geval het alfabet beheerst alvorens je begint dus dit is nooit verloren. In het weekend kwamen nog wat mensen over en dinsdagochtend had ik al vroeg de wekker om op tijd naar Petra te kunnen gaan. Rond een uur of 7.15 ging ik naar South Bus Station om vanaf daar de bus naar Wadi Musa te kunnen nemen. Op het busstation moest ik net zo lang wachten tot er minimaal 17 of 18 mensen in de bus zaten, eerder ging ie niet. Om tien uur was het eindelijk zover, we gingen! Op naar Wadi Musa. Om half twee kwam ik hier aan en ik had even contact gehad met degene die in Petra woont om te checken of iemand me op kwam halen of hoe verder. Ik moest de taxi nemen naar Bedouin Village en vanaf daar zou ik ver opgehaald worden. Volgens de taxi moest ik 4 JOD betalen, maar ik wist dat dit niet klopte dus opeens kon ik voor de helft mee. Het was het proberen waard. In the village was het als thuiskomen. Gelijk weer bekende gezichten en gewoon een goed gevoel. We moesten even via het huis van degene die me ophaalde omdat ik een hoofddoek om moest om toch een beetje onherkenbaar te zijn. We moesten om Petra in te komen, twee verschillende controleposten door. Dit ging vlekkeloos. Eenmaal binnen was ik in de buurt van de cave. Om helemaal binnen te komen, moest ik even via de verschillende kloven omhoog, en snel een beetje want het zou beter zijn als ik niet gezien werd. Ik wist niet goed waar ik langs moest, want deze route had ik nog nooit genomen. Wel zag ik het spoor van de ezels en muilezels dus ik ben dat maar gaan volgen. Al snel kwam ik bij de cave aan. Feras was al gebeld en hij kwam de sleutel brengen. Er was een puppy dus daar heb ik eerst mee gespeeld en vervolgens kwamen er twee kamelen aangehuppeld. Ik wist dat het niet lang meer zou duren voor Feras kwam en ja hoor, daar kwam ie aan op zijn ezel. Leuk om elkaar weer te zien en gelijk weer vertrouwd. Wel gek ook om hier te zijn want de vorige keer was ik natuurlijk samen met Alieke en waren er veel meer mensen in Petra. De beestjes moesten even eten dus de kamelen en de ezel moesten de berg op om in hun verblijf te gaan eten. Of ik de ezel even mee wou nemen. Natuurlijk. Daar zat ik op de ezel, de berg op naar zijn slaapplaats. Wat een geluksmoment. Van dit soort dingen word ik zo blij. In de middag zijn we naar een plek gereden, met vrienden, heel veel thee en een waterpijp genieten van de zonsondergang. Daarna waren we uitgenodigd bij degene die me vanuit het dorp naar binnen gebracht had om mansaf te gaan eten. Verrukkelijk! Eindelijk weer lekker ongegeneerd met de handen eten en met zijn tienen om een schaal heen zitten. Eerst elkaar even helpen met handen wassen en vervolgens aanvallen. Na het eten weer hetzelfde ritueel. De nacht in de grot geslapen en het blijft wonderbaarlijk hoe aangenaam warm het daar is. De volgende ochtend mocht ik op de kameel mee naar de schatkamer om te kijken of er nog toeristen zouden komen, zo ja, dan konden ze een ritje op de kameel aanbieden. Er kwamen echter geen toeristen. Het was meer een verzamelplek van mensen die allemaal in Petra werken en vooral gezellig bijkletsen, thee drinken en waterpijp roken. Wat een gezelligheid. Wat vooral ook gek is, is dat het lijkt alsof Petra nu helemaal bezet is door de ezels en muilezels. Veel meer anders dan dit zie je niet. Aan het einde van de middag zijn we opnieuw naar dezelfde grot gegaan waar we gisteren hadden gegeten en weer aten we mansaf. Weer heerlijk. Het gezelschap werd alleen maar groter. Er werd luit gespeeld, gezongen, gedanst en vooral genoten. In de avond zijn we naar de village gereden en hebben daar geslapen. Donderdag was iedereen druk bezig om zich klaar te maken voor de nachten in de woestijn. Overal werden auto's schoongemaakt, beddengoed werd gewassen en auto’s volgestampt. Het is gewoon noodzakelijk om een pick-up te hebben. Allereerst om alles te vervoeren en daarnaast is het ook zeer wenselijk in de woestijn, anders zit je zo vast. Aan het einde van de middag zijn we richting de woestijn gereden en al gauw mocht ik het stuur overnemen. Het was een handgeschakelde auto en niet zoveel mensen hier weten hoe daarmee om te gaan omdat het merendeel gebruik maakt van een automaat. Hup lekker crossen door de woestijn en eens kijken wie er onderweg allemaal zijn. Een van de eerste stops die we maakten was bij iemand die ik eerder in Aqaba (een stad bij de rode zee) had gezien, hij had Aqaba inmiddels ingeruild voor de woestijn. Vervolgens reden we naar een groep toe om daar even hallo te zeggen en thee te drinken. Wat vooral leuk was, was dat deze mannen een kaartspel aan het spelen waren. Hand heet dat spel, en toevallig had ik dat in Amman geleerd dus brutaal als ik was, vroeg ik of ik niet even een potje mee mocht doen. Dat mocht wel. Het leek alsof ze er niet al te veel vertrouwen in hadden, maar het eerste potje had ik gewonnen en dat resulteerde in een boel gelach en we hebben leuke potjes gespeeld. Vervolgens doorgereden naar een andere tent waar mensen uit Wadi Rum, een andere woestijn, waren uitgenodigd. Er moest eten komen en daar wou ik wel even bij helpen. De geit hing aan een haak aan de auto en werd daar geslacht. Het kan ook allemaal. Alle schalen met eten moesten van de ‘keuken’ naar de tent worden vervoerd. Of ik de andere auto even mee kon nemen. Ja hoor, geen probleem. Iedereen had gegeten en wij gingen door naar de slaapplek. Het was namelijk afgesproken dat we de avond en nacht met mensen uit het dorp door zouden brengen. Weer met zijn allen om een schaal eten, opwarmen bij het kampvuur en lekker slapen onder de sterrenhemel. De volgende ochtend zijn we naar een nieuwe slaapplaats gegaan, zo leuk om hier bij te zijn en te zien hoe de rolverdeling automatisch elke keer weer loopt. De een gaat op zoek naar hout, de ander maakt het eten en weer een ander zorgt ervoor dat de kooltjes voor de waterpijp warm zijn. In totaal waren we denk ik met 5 of 6 auto’s en wat ze doen als het donker is, is achter elkaar aan racen met de auto. Het spel, zoals ze zelf zeggen, is kijken welke auto als eerste vast komt te zitten. De auto waar ik in zat, kwam bovenop de zandduin vast te zitten. Hij balanceerde dus kon niet meer voor of achteruit. Met zijn allen de auto uitgraven en weer door. Zaterdagochtend zijn we weer terug gegaan naar de village en het was zo fijn om even te douchen. In de middag ben ik meegegaan om olijven te plukken met de familie. Zo leuk! Het is echt een familieaangelegenheid, oma mee, die zat lekker op het stoepje. De mannen klommen in de bomen om de takken af te zagen, de kindjes rapen alle gevallen olijven van de grond en de rest plukt ze van de takken af. Nadat dit klaar was kreeg iedereen een kopje thee en zijn we doorgegaan naar Little Petra om daar te eten en slapen. Zondagochtend ben ik met Feras naar Ma’an gereden voor mijn visum. Zijn vader kent de mensen die daar werken en kon me wel helpen om dat te regelen. Het visum is in ieder geval tot eind januari verlengd en we zijn ook nog even langs de plek gereden waar ik een papier zou kunnen krijgen dat ik een auto mag kopen als toerist. Dit blijkt toch wat ingewikkelder te liggen. Ik moet namelijk opnieuw een theorie- en rijexamen afleggen om een rijbewijs te krijgen. Mijn internationale rijbewijs is alleen geldig in een huurauto en niet als ik zelf een auto koop. Ach dit komt ook vast goed. Zondag zou ik de bus pakken vanuit Ma’an alleen deze bleek al vertrokken. Even een telefoontje naar Wadi Musa om te checken of de bus daar nog was, dan kon ik mee. Het was gelukt! Racen naar Wadi Musa en eenmaal daar zijn we ongeveer meteen vertrokken. De rit naar Amman ging vrij soepel, ik moet alleen toegeven dat ik het niet bepaald leuk vond om terug te gaan. Liever was ik in Petra gebleven, lekker buiten. Ezeltjes overal, doen wat je wil en genieten van de rust, de mooie zonsopkomsten en zonsondergangen. Hier in Amman voelt het alsof het leven zo snel gaat terwijl Petra meer back to basic is, en dat voelt fijn. Binnenkort is er een engagement feest waarvoor ik ben uitgenodigd en de trouwerij zal snel volgen dus binnenkort weer terug!